Wszystko zaczęło się od gwiazdy. Gdzieś tam, w ciemności, ponad miastem, ponad dachami przytulonych do siebie domów i sterczących w górę płotów. Ponad wołaniem. Ponad krzykiem ludzi wołających po raz kolejny. Ponad płaczem dzieci, i jękiem chorych, ponad wiatrem, który wtórował im w żalu niosąc do nieba opowieść pełną łez. Wszystko od gwiazdy się zaczęło. Zajaśniała. Gdzieś tam w ciemności. Nie była jedynym światłem. Ogniska wokół przecież mogły przyćmić ją swym blaskiem. Zajaśniała. Gdzieś na czarnym jak smoła niebie. A przecież nie była jedyną gwiazdą tej nocy. Nie była samotna. Trzeba było spojrzeć w górę, by ją zobaczyć. Wsłuchać się trzeba było się w żałosny jęk wiatru, który ją przyzywał od tak dawna. On jej szukał. Niósł wśród obłoków płacz tysięcy pogardzanych, zniewolonych, zbitych. Smutne to były czasy. Trudne. Trzeba było do góry podnieść oczy. Zajaśniała. Zatańczyła, na ciemnym niebie, zawołała. Usłyszeli! „Widzieliśmy Jego gwiazdę na wchodzie” Trzeba było jej szukając wśród ciemnych obłoków, wypatrywać jej blasku, kiedy północ mroczną dłonią serca ściskała. „Widzieliśmy…” czym była? Wezwała do drogi. Prosiła by zaryzykować. Zaryzykować podróż, by odważyć się pójść. By pobiec razem z wiatrem, który ciągle niesie krzyk tak wielu. Opowiada o samotności, o tęsknocie, o nadziei, która jeszcze płonie. O łzach szukających pocieszenia. Gwiazda zajaśniała wśród najciemniejszej ze wszystkich nocy. Czym była? Na jej wezwanie pobiegli. Wyruszyli w drogę, niesieni starożytnym słowem. „Widzieliśmy Jego gwiazdę na wchodzie i przybyliśmy aby...” po drodze mijali tak wielu. Tu twarz ściśnięta zmęczeniem, tam oblicze starca, który woła o śmierć, słyszeli jęk kobiety, pochylonej nad mogiłą. Kogo wzywała? Kogo zabrakło? Wiatr cichym szeptem niósł jej opowieść. Zawodził. Zawodził do nieba. Szukał wśród ciemności. Wszystko od gwiazdy się zaczęło. Czym ona była? Poprowadziła ich. Drogę pokazała. W serca zapukała. Krzyknęła tak głośno, tak jasno zaświeciła… wezwała by wyruszyć. By dom zostawić. By bliskich zostawić, by nie patrzeć w tył, by iść, ciągle iść, naprzód, tam gdzie słońce wschodzi, gdzie złoty jego blask ciemność rozprasza, by biec. Gwiazda wezwała by biegnąć wytrwale za głosem wiatru który woła wołaniem tak wielu, który woła milczeniem, tych, którzy już zamilkli. „...i przybyliśmy aby….” Po co ich przyprowadziła? Co chciała im pokazać? Długa to była droga. Ciemność była im towarzyszka. Łzy. Sporo ich była na tej drodze. Nadzieja. Jedyny kompas. Jedyna mapa. Jedyna rzecz, którą tak naprawdę warto wziąć ze sobą w drogę. Tylko ona ma moc by zajaśnieć wśród ciemności. Trzeba było spojrzeć w górę, by ją zobaczyć. Trzeba było dobrze wpatrywać się w ciemność. Bo właśnie tam zajaśniała. Tam jaśniała. „Widzieliśmy Jego gwiazdę na wchodzie i przybyliśmy aby ...” po co wysłała ich w drogę? Kiedy dotarli zobaczyli Jego oczy. Dłonie. Łzy. Zobaczyli łzy. Ludzkie łzy. Przed nimi leżał człowiek. Otoczony ciemnością tej nocy. Cichej, ciemnej nocy. Świętej? Był ubogi. Więcej niż ubogi, on był po prostu biedny. Tak niewiele miał. Tak bardzo niewiele. Strach. Niepokój w oczach najbliższych.”Przybyliśmy aby oddać Mu pokłon” Zimny wiatr hulał tam gdzie go znaleźli. Ciemność i blask, zmieszały się tutaj, tańcząc,zmagając się ze sobą starły się w walce. Kto zwycięży? Zimny wiatr tutaj hulał. Niósł Jego łzy. Jak echo. Jak ciche echo starodawnej pieśni. O człowieku, o Bogu, który otoczony był ciemnością tej nocy. Cichej, ciemnej nocy. Świętej? Tak, ta noc była święta. Czas kiedy spotykasz człowieka w jego ciemności, ten czas jest święty. Gwiazda posyła w drogę. Każe opuścić swój dom. Nie wolno czekać. Nie wolno odkładać do jutra. Każe usłyszeć. Każe wyjść. Każe pójść. Każe zobaczyć człowieka otoczonego własnym ubóstwem. Każe zobaczyć Jego łzy. „Widzieliśmy Jego gwiazdę na wchodzie i przybyliśmy aby oddać Mu pokłon”. Każe zobaczyć Boga. W drżących dłoniach. Boga w ludzkich łzach, które niechaj usłyszy twoje serce. Boga obecnego w strachu i niepokoju najbliższych. Boga w człowieku. Jeżeli odważysz się spojrzeć w Jego ciemność. W jego ubóstwo. Boga zobaczysz. „i przybyliśmy aby oddać Mu pokłon”. W człowieku. Który płacze. Który zamilkł. Każe usłyszeć wołanie Jego serca, jęk duszy, nadzieję. Nadzieję która ma moc zamienić najciemniejszy mrok w … poszli na na wschód… tam gdzie Słońce wschodzi – gdzie poranek już świeci, ptaków śpiew tam słychać, ktoś tam pod drzewem przycupnął, odpoczywa po długiej drodze. Doszedł do celu? Słońce zajaśniało. „Widzieliśmy Jego gwiazdę na wchodzie ...” „Słońce wschodzące z wysoka...” Tak Go nazwał prorok. Słońcem, które wschodzi. Które ma moc zamienić mrok … w odpoczynek, po ciężkiej drodze, Ono ma ma moc obudzić poranek. Ciepły. Świeży. Ono ma moc aby tego poranka osuszyć łzy. Wtedy wiatr poniesie nową pieśń. Pełną wdzięczności. Zaniesie do nieba okrzyki pełne radości. Zaniesie tam śmiech. Wszystko od gwiazdy się zaczyna. „Widzieliśmy Jego gwiazdę na wchodzie i przybyliśmy aby oddać Mu pokłon”. To nie jest opowieść o trzech królach. Nie o mędrcach ze wschodu, którzy ruszyli w drogę. To jest opowieść o drodze. „Widzieliśmy...” opowieść o nas …„Jego gwiazdę”...o wezwaniu … „i przybyliśmy….” o głosie, który słyszysz. Który wzywa by oddać siebie. O misji Kościoła. To jest opowieść o Bogu, o Słońcu, Wschodzącym z wysoka. On usłyszał, On zobaczył, udrękę swoich dzieci, ból i płacz Swojego ludu, On wyruszył w drogę. Dom swój zostawił. Raj porzucił. W ciemności zajaśniał. Nędzą się otoczył. W mroku zajaśniał. Naszą nędzą się otoczył. „Przybyliśmy aby oddać mu pokłon”. Możesz go spotkać. Zobaczyć. Czasem zjawia się nieoczekiwanie. Gdzieś pod kościołem wyciąga rękę, prosi o chleb, o parę groszy. Czeka na telefon. Na twój telefon. Na modlitwę twoją czeka. To nie jest opowieść o trzech mędrcach, którzy ruszyli na wschód. To jest opowieść o Panu, który posyła aby wschód przynieśli tam gdzie jest ciemność. O misji Kościoła, który Pan posyła w drogę. Każe w ciemność się wpatrzeć. W duchową nędzę. W głód i w krzyk się wsłuchać. Każę zobaczyć. Nadzieję. Cichą noc. Świętą. Tak, noc kiedy dajesz nadzieje. To najświętsza z nocy. Wtedy jest Boże narodzenie. Noc. Kiedy przebaczasz. Noc. Kiedy odwiedzisz. Noc, dniem się staje. Porankiem się staje. Kiedy klękasz. Kiedy przytulasz. Wiatr. Wiatr zaniesie do nieba nową pieśń. Twoją pieśń. Cicha Noc. Święta. Święta noc. Ta noc. To opowieść o misji Kościoła. O twojej misji, o głosie, który słyszysz. O twojej drodze. Ofiaruj swe cierpienie. Swój ból. Możesz dziś ofiarować swoją samotność. Zmaganie. Na ołtarzu Pana. Będziesz wtedy jak wiatr. Który do nieba zaniesie czyjeś łzy. On znowu usłyszy. On Ciebie usłyszy. Zobaczy czyjeś łzy. Twoja modlitwa go poruszy. Twój ból. Ból zajaśnieje wśród ciemności. Wszystko od gwiazdy się zaczęło. Wszystko od gwiazdy się zaczyna. Od miłości. Ona mam moc. Ciemność rozproszyć. Ból osłodzić. Ranę przebaczyć. Do nieba zanieść. Do nieba przytulić. Tam wszyscy się spotkamy. Tam odpoczniemy. Tam przybędziemy, by oddać Mu pokłon. To nie jest opowieść o trzech królach. To Dobra nowina. O nas. O mojej i twojej drodze do do Domu. On tam czeka. Przybył tu na ziemię. By zajaśnieć na naszym ciemnym niebie. By pokazać drogę. By zaprosić do drogi. Nadzieja cię poprowadzi. Przez tę noc. Świętą Noc. Cichą noc. Świętą…